Tab Article

Do pomieszczeń, w których pan nie dostrzega niczego, poza banalnościa innych oraz odbicia swej nudy, Chardin wchodzi niczym światło, nadajac barwę kazdej rzeczy, odnoszac się jakby do wiecznej nocy, w której wszystko pozostawało ukryte, wszelkie istoty, martwa i ozywiona natura, wraz ze znaczeniem jej kształtu, jakze jasnego dla naszego spojrzenia, jakze ciemnego dla naszego umysłu. Kazdy zostaje przywrócony do zycia niby przebudzona księzniczka, wypełnia się swymi barwami, zaczyna z nami rozmawiać, zyć, trwać.

[...]

Nauczyliśmy się od Chardina, ze gruszka jest tak samo zywa jak kobieta, ze pospolita ceramika moze być równie piękna, co najszlachetniejszy kamień. Malarz ogłosił tu bowiem boska równość wszystkich rzeczy względem rozumu, który ma w nie wglad przed światłem, które je upiększa. Wyprowadził nas z fałszywego ideału, byśmy głębiej mogli przeniknać rzeczywistość, by odnaleźć w niej wszędzie piękno, juz nie niby więźniowie, osłabieni przez nakaz konwencji albo zły gust, lecz jak osoby wolne, silne, uniwersalne; otwierajac nam świat realny, zabiera nas tak naprawdę w podróz po oceanie piękna.

U Rembrandta przekroczona zostanie sama rzeczywistość.

Zrozumiemy, ze piękno nie istnieje w przedmiotach, gdyby tak bowiem było, nie byłoby ono tak głębokie i tak tajemnicze. Zobaczymy tu przedmioty, które istnieja same przez się, puste oczodoły, których światłem jest zmieniajacy się wyraz, pozyczony odblask piękna, boskie spojrzenie.