Tab Article

Choć wydawało się, ze po zwycięstwie odniesionym w 49 r. p.n.e. nad pompejańskimi legatami Gajusz Juliusz Cezar zdołał na trwałe opanować Półwysep Iberyjski, to poczawszy od 47 r. p.n.e. w Hiszpanii Dalszej narastał opór skierowany przeciwko wyznaczonym przez niego namiestnikom. Zakończył się on wypowiedzeniem posłuszeństwa przez stacjonujace na jej terenie legiony, co z czasem przerodziło się w regularna wojnę. Sprawujacy formalne dowództwo Gnejusz Pompejusz Młodszy mógł liczyć na wsparcie zastępcy Cezara z okresu podboju Galii - Tytusa Labienusa - co w znacznym stopniu przyczyniło się do poczatkowych sukcesów stronnictwa pompejańskiego. Decydujaca bitwa stoczona w 45 r. p.n.e. pod Munda stanowiła więc konfrontację dwóch dawnych współpracowników, podczas której to nie Labienus okazał się być wodzem, któremu zabrakło pomysłu na jej pomyślne rozstrzygnięcie.