Tab Article

Księstwa pomorskie, od czasu pojawienia się na widowni dziejowej w XI w., toczyły liczne wojny z sasiadami. Wśród nich była Polska i polskie księstwa dzielnicowe (wielkopolskie, ślaskie), księstwa meklemburskie, księstwo rugijskie, dopóki istniało (tj. do 1325 r.), ale i zamorskie królestwo duńskie, zwłaszcza gdy w XII-XIII rywalizowało z Polska i Marchia Brandenburska o zwierzchnictwo nad Pomorzem. Jednak najwazniejsze były spory i wojny z sasiadem południowo-zachodnim, Marchia Brandenburska. Ich poczatki sięgaja XII w., bo margrabiowie, będacy spadkobiercami niemieckich margrabiów Marchii Północnej, posiadali kompetencje nadzorcze wobec terenów dawniej lucickich w dorzeczu rzeki Piany na zachód od dolnej Odry, a te po 1124 r. znalazły się w księstwie pomorskim Warcisława I i jego potomków. Stad obecność margrabiego Ottona I w operacji księcia saskiego Henryka Lwa na Pomorzu w 1177 r., śmierć księcia Kazimierza I dymińskiego na polu bitwy z tymze margrabia w jesieni 1180 r. w ramach wspierania osaczanego tego spotęzniałego księcia saskiego przez cesarza Fryderyka I i jego sojuszników . Na terenie zaodrzańskim dochodziło tez potem do wojennych zdarzeń pomiędzy Brandenburgia a Dania, która z woli Rzeszy od 1185 r. zluzowała Polskę (między Wisła i Odra) i księstwo saskie (na zachód od Odry) w sprawowaniu zwierzchnictwa nad księstwami pomorskimi. Takie wojenne zdarzenia miały miejsce w latach 1198 i 1214... (fragment Wstępu)