Tab Article

Nasi przodkowie osiem lub dziesięć pokoleń wstecz, opierajac się zapewne na pierwszych opisach pawianów, nadal wierzyli, ze ludzie z głowami psów mieszkaja w odległych krainach. Nawet wykształceni ludzie wciaz byli pewni, ze zyja w fantastycznym, zaludnionym potworami świecie, w którym kazdy gatunek mógł zamienić się w inny. Przyrodnicy znali tylko kilka tysięcy gatunków i często mylili się w podstawowych faktach. Kiedy odnaleziono kopalny szkielet ogromnego jaszczura, pewien świetnie wykształcony szwajcarski lekarz uznał go za grzesznika, który utonał podczas Potopu. W tamtych czasach przyrodnicy nie potrafili nawet odróznić niektórych roślin od zwierzat i prowadzili gorace dyskusje, czy jedno moze przekształcić się w drugie i wrócić ponownie do dawnej formy. To wszystko miało ulec zmianie, kiedy mała grupa odkrywców postanowiła wyjaśnić zagadki i tajemnice przyrody. Wielka era odkryć przyrodniczych trwała niecałe dwieście lat, od XVIII do XX wieku. Rozpoczęła się w 1735 roku, kiedy szwedzki botanik Karol Linneusz stworzył system klasyfikacji organizmów. Był charyzmatycznym nauczycielem, który uzywał wulgaryzmów i wykazywał religijny podziw dla cudów przyrody. Jego słowa zainspirowały dziewiętnastu studentów, którzy wybrali się w podróze badawcze. Połowa tych "apostołów", jak sam ich nazywał, straciła zycie w zamorskich krajach w słuzbie jego misji. Odkrywanie gatunków stało się jednym z najwazniejszych i najtrwalszych osiagnięć epoki kolonializmu. Odkrywanie gatunków zmieniło podstawy wiedzy i wiary. Choć poczatkowo poszukiwacze gatunków wysławiali Boga i jego akt twórczy, wyniki ich pracy, o ironio, u wielu ludzi zasiały zwatpienie w samo istnienie Boga. Gatunki, które same w sobie wydawały się niewiele znaczace, wywoływały niepokojace pytania o pochodzenie człowieka, wiek naszej planety, istotę płci, znaczenie ras i gatunków, ewolucję zachowań społecznych i nieskończenie wiele innych. Kiedy dziś przegladamy się w lustrze, widzimy to, co poszukiwacze gatunków przed nami odsłonili.