Tab Article

ZADZIORNA BIOGRAFIA POMNIKOWEJ POSTACI POLSKIEJ TELEWIZJI Bogusław Kaczyński był uosobieniem elegancji, kulturalnym, uśmiechniętym panem od sztuki wysokiej, kolorowa gwiazda zgrzebnej telewizji czasów PRL-u. W socjalistycznym kraju był na tyle "arystokratyczny", na ile to było mozliwe, a po nadejściu III RP świetnie odnalazł się w rzeczywistości kapitalistycznej. Udało mu się równiez dlatego, ze w swoich programach telewizyjnych i tekstach trzymał się operowego, muzycznego, literackiego i filmowego kanonu. Pod tym względem był konserwatysta. Uchodził wprawdzie za wielkiego oryginała, ale za wszelka cenę chciał utrzymać miłość widzów i słuchaczy. Zaleznie od epoki szczycił się spotkaniami to z Maria Callas, to z Janem Pawłem II. Marzył o sławie pianisty, ale to mu nie wyszło. Był szefem festiwali w Łańcucie i Krynicy. Pragnał kierować Teatrem Wielkim w Warszawie, dostał mu się Teatr Roma. Mimo ze pozbawiony dorobku naukowego, został prorektorem na warszawskiej Akademii Muzycznej. To, co homoseksualne, zamknał w głębokiej szafie. Był mistrzem autokreacji. Dokładnie rozpisał swoja biografię w wywiadach i ksiazkach – korzystajac ze schematu „od pucybuta do milionera”. Podszywał się pod szlachectwo. Nawet gdy opisywał jakieś trudności, to zawsze wychodził z nich zwycięsko. I nigdy nie przyznawał się do błędu. Tym razem jednak zycia Bogusława Kaczyńskiego nie opowiada on sam. Zasłonę jego anegdot, mistyfikacji i zupełnych zmyśleń przenika Bartosz żurawiecki – krytyk filmowy i pisarz, autor powieści „Trzech panów w łózku, nie liczac kota”, „Ja, czyli 66 moich miłości”, „Nieobecni” i „Do Lolelaj. Gejowska utopia”, reportazy „Festiwale wyklęte” i „Ojczyzna moralnie czysta”, a takze współautor ksiazek „Homofobia po polsku” i „Ludzie nie ideologia”.