Tab Article

„Guerriero niezbicie dowodzi, ze dziennikarstwo moze być równiez jedna ze sztuk pięknych i tworzyć dzieła o wysokiej wartości, nie rezygnujac przy tym z podstawowego obowiazku, jakim jest informowanie” – napisał Mario Vargas Llosa.

Twórczość Leili Guerriero – najlepszej reporterki w Ameryce Łacińskiej – charakteryzuje się gracja stylu, dziennikarskim profesjonalizmem i pokora.

Nitrogliceryna niepokoju to wybór jej tekstów przygotowany specjalnie dla polskiego czytelnika. Sa tu portrety oddanych zon Borgesa i Onettiego, które po ich śmierci zarzadzaja narracja o słynnych pisarzach, a takze najsłynniejszej tancerki tanga („Tango jest jak akt miłości. Podchodzisz, muskasz nogi męzczyzny, a potem agresywnie zahaczasz i blokujesz. I to jest orgazm”). Reportaze o przyjaźni niemozliwej, o antropologach identyfikujacych szczatki ofiar dyktatury argentyńskiej, o cmentarzu na Malwinach (Falklandach), o którym przez lata Argentyńczycy nic nie wiedzieli. Eseje i felietony o perwersyjnym sposobie poznawania świata na city tours, o zawodowych pokusach dziennikarzy czy wreszcie o biznesie strachu, który polega na kontrolowaniu nitrogliceryny niepokoju tak, zeby nie wysadziła piszacego w powietrze.

Jak zauwaza dziennikarka w jednym z esejów, warto dostrzec róznicę między pisaniem „poprawnym” a „obrzydliwie dobrym” – i urzeczywistniać to drugie.

Leila Guerriero pisze obrzydliwie dobrze.