Tab Article

Kiedy w 1999 roku hiszpański Sad Najwyzszy orzekł, ze kazde dziecko ma prawo wiedzieć, kim sa jego rodzice, do biura prawnika Enrique Vili Torresa zaczęli pukać nowi klienci. Chociaz od rodziny lub sasiadów dowiedzieli się, ze zostali adoptowani, w ich dokumentach nie było śladów adopcji, a w aktach urodzenia rodzice adopcyjni figurowali jako biologiczni. Enrique nazwał ich hijos falsos, fałszywymi dziećmi, a ich liczbę oszacował na około trzystu tysięcy. Wkrótce do prawników i mediów zaczęli zgłaszać się takze rodzice poszukujacy dzieci, które dotad uwazali za zmarłe. Pojawiło się nowe, budzace grozę określenie: bebes robados, ukradzione dzieci. W latach sześćdziesiatych i siedemdziesiatych nowo narodzone dziecko mozna było kupić za równowartość mieszkania. W proceder sprzedazy zamieszane były instytucje państwowe i kościelne. Katarzyna Kobylarczyk opisuje jeden z najbardziej wstrzasajacych rozdziałów w najnowszej historii Hiszpanii, nadal pełen pytań bez odpowiedzi.