Tab Article

Dwa słowa sa w tej pracy zakazane: powołanie i bohaterstwo. Jakub Sieczko, lekarz, specjalista anestezjologii i intensywnej terapii, przez sześć lat pracował w stołecznym pogotowiu ratunkowym. To osiem tysięcy godzin na dyzurach, tysiace twarzy, setki tragedii – raczej nie tych z pierwszych stron gazet. Kilka spektakularnych sukcesów i zadnego cudu, bo siły nadprzyrodzone maja na warszawskim Grochowie wolne. Ludzie jezdzacy karetka i nazywani czasem bogami – wcale nimi nie sa. Próbuja przetrwać w pogotowiu, nie popaść w obojętność lub samodestrukcję. Nie kazdemu się to udaje. Obcuja z miastem bez filtra i pudru – z Warszawa śmierci, klubów ekskluzywnych i podrzędnych, brudu, głupich porachunków, złamanych serc i przede wszystkim niewidowiskowego, cichego cierpienia. Robia w nieszczęściu, które przytrafia się starym i młodym, bogatym i biednym, sławnym i anonimowym. Wszyscy sa równi. I pogo tez nie wybiera – jeździ do kazdego. Trzech ubranych na pomarańczowo trzydziestolatków musi patrzeć na rozpadajace się cudze zycia, choć często woleliby odwrócić wzrok. Taka praca, ze patrzeć trzeba. Niekiedy udaja przed soba, ze wcale nie chce im się płakać. Lekarzowi czasem „bandaz się rozwija”, a czasem ma overbooking nieszczęść. Jednak gdy trzylatek nie zostaje półsierota, nieszczęście staje się szczęściem. I to jest piękna chwila – zdradliwa, ale najpiękniejsza.