Tab Article

"Pierwsza powieść autora „Kolei podziemnej” i „Miedziaków”, dwukrotnego laureata Nagrody Pulitzera, zdobywcy National Book Award oraz Nagrody im. Arthura C. Clarke’a. Debiut, który zachwycił zarówno krytyków, jak i czytelników i po raz pierwszy zwrócił uwagę na tego niezwykle dziś cenionego pisarza. Ksiazka nominowana do tytułu najlepszej powieści przez program „The Great American Read” emitowany przez amerykańska sieć PBS, finalistka nagrody Hemingway Foundation/PEN Award. Paraboliczna przypowieść w duchu science fiction. Metropolitalny Departament Inspektorów do spraw Wind zmaga się właśnie z okresowymi trudnościami, a Lila Mae Watson, pierwsza czarnoskóra inspektorka w historii tego działu, znalazła się w samym centrum panujacego zamętu. W departamencie, od niepamiętnych juz czasów, konkuruja ze soba dwie zwalczajace się frakcje: empiryści, którzy pracuja według ścisłych zasad i sumiennie sprawdzaja techniczna jakość i działanie poszczególnych elementów urzadzenia; i intuicjoniści, którym wystarczy wejść do kabiny dźwigu, by w trakcie medytacji wyczuć wszelkie jego defekty. Lila Mae jest intuicjonistka o najwyzszym wskaźniku dokładności. Ale kiedy pod jej okiem dochodzi do tragicznej awarii windy w zupełnie nowym budynku, zaczyna szerzyć się chaos. W Gildii Inspektorów Wind trwa rok wyborczy i niedopełnienie obowiazków słuzbowych przez intuicjonistkę jest wyjatkowo na rękę empirystom. Rzecz jednak w tym, ze Lila Mae nigdy się nie myli. Tymczasem niemałe poruszenie wywołuje niespodziewane odnalezienie fragmentów zaginionych zapisków załozyciela intuicjonizmu, Jamesa Fultona. Ujawniaja one szczegóły prac Fultona nad „czarna skrzynka”, idealna winda, która moze na nowo zrewolucjonizować miasto - równie radykalnie, jak zrobiła to pierwsza winda osobowa opatentowana przez Elishę Otisa w XIX wieku. Kiedy Lila Mae schodzi pod ziemię, by zbadać przyczyny katastrofy, angazuje się w poszukiwanie brakujacych notatek i odkrywa sekret, który na zawsze zmieni jej zycie… Magiczna! „Intuicjonistka” plasuje się tuz obok „Paragrafu 22”, „Najbardziej niebieskiego oka” i innych przełomowych powieści. Whitehead ma ten sam zmysł absurdu co Joseph Heller, widowiskowy rozmach Pynchona i umiejętność dekonstruowania pojęć „rasa” i „rasizm” niczym Toni Morrison. „San Francisco Chronicle” Genialna i uderzajaco oryginalna! Reputacja w świecie literatury moze nie zawsze szybować w górę i zjezdzać w dół tak przewidywalnie jak windy, ale jeśli istnieje jakakolwiek sprawiedliwość w świecie fikcji, Colson Whitehead powinien właśnie zmierzać w kierunku wyzszych pięter. „The New York Times Book Review” Najświezsza alegoria o motywach rasowych od czasów „Niewidzialnego człowieka” Ralpha Ellisona i „Najbardziej niebieskiego oka” Toni Morrison. Walter Kirn, „Time” Najbardziej absorbujace literackie śledztwo, jakiego będziecie świadkami w tym roku! Sposób, w jaki Whitehead bawi się uwagami na temat rasy, czyni tę ksiazkę wyjatkowa. „Newsweek” Proza Whiteheada jest bardzo wdzięczna, a miejscami nawet liryczna, a jego podziemny świat wind jest fascynujacym, bogatym w szczegóły, barwnie opisanym tworem wyobraźni. „The New Yorker” "