Tab Article

Ksiazka Elizy Kackiej to rozmówki polsko-polskie, prawie jak Andrzeja Mleczki, tylko pisane, a nie rysowane. Autorka przez kilka ostatnich lat notowała pilnie, co udało jej się usłyszeć na ulicach, w sklepach, w autobusach, w przychodniach, na klatce schodowej i tak dalej – a takze, co mówiono do niej i o niej. Te właśnie króciutkie scenki – jest ich kilkaset – stanowia umowna „strefę zgniotu” między ludźmi, którzy wciaz gadaja do siebie, gapia się na siebie i próbuja się nawzajem sprowokować. Wszystko to jest tak obłędnie śmieszne, ze azmelancholijne. Czasem drapiezne, czasem wzruszajace. Czytelnicy tej ksiazki moga ujrzeć się w krzywym zwierciadle. Zbiór puentuje uczone, choć nie całkiem serio, posłowie znawcy literatury eksperymentalnej, prof. Edwarda Balcerzana. Artystyczny sukces Kackiej polega głównie na tym, ze „narracyjne kompresory” (nie ma takiego terminu? juz jest!) nie niwecza dynamiki prozy. Zapisywana w Strefie zgniotu Polska bywa zarówno zdezorientowana, zdziecinniała, grafomańska, napastliwa, jak i utalentowana, empatyczna, niebanalna. Jednego nie mógłbym powiedzieć: by była kraina marazmu. W Polsce Kackiej marazm się po prostu nie udaje. Edward Balcerzan Bohumil Hrabal powiedział kiedyś, ze przeciwstawia humanizmowi hominizm w swoim pisaniu. żadnych wielkich słów, tylko pojedynczy człowiek w swoim pięknie i brzydocie. W szczęściu, rozpaczy i w kapciach. I takie sa te kawałki Kackiej. Hoministyczne. Wyłapuja z zycia to, co w człowieku najbardziej indywidualne i najciekawsze – czyli jego język. Językiem próbujemy przedrzeć się przez świat. Czasem nieporadnie, czasem pięknie, czasem załosno-śmiesznie. Trzeba mieć ucho i pióro, by to przenicować w tekst. Kacka ma. Paweł Sołtys Kacka pisze z podsłuchu. Łapie za słowo. I wywraca na pustosłowie. Ta ksiazka odsłania sens bzdury, fiksacji, chronicznej paplaniny. Nic tak nie łaczy ludzi jak codzienny bełkot. Zyta Rudzka Eliza Kacka – pracuje na stanowisku adiunkta na Wydziale Polonistyki UW. Opublikowała ksiazki akademickie: Stanisław Brzozowski wobec Cypriana Norwida (2012) oraz Lektura jako spotkanie. Brzozowski – tekst – metoda (2017), a takze ksiazki prozatorskie Elizje (2017) i po drugiej stronie siebie (2019) – obie wydane przez Lokatora. Współredaktorka antologii Poeci i poetki przekraczaja granice (2011), redaktorka wyborów poezji mniej współczesnej (m.in. Cypriana Norwida i Anny Świrszczyńskiej dla Universitasu oraz Henryki Łazowertówny). Członkini Zarzadu Głównego TLiAM, kapituł Nagrody Literackiej GDYNIA i Nagrody Literackiej m.st. Warszawy. Stała współpracowniczka „Tygodnika Powszechnego”. Recenzentka i czytelniczka literatury najnowszej.