Tab Article

Tamara, siostra wulkanu to oparta na faktach powieść o zyciu wybitnej polskiej malarki Tamary Łempickiej. Jest kontynuacja jej losów ukazanych w powieści „Ja, Tamara”, która została wydana w 2020 r. W pierwszym tomie czytelnik śledził jej tragiczne losy w Rosji w czasie Rewolucji Październikowej, potem jej oszałamiajaca karierę artystyczna w Paryzu w latach 20-30 XX wieku. Jej przyjaźnie z wybitnymi osobistościami w przedwojennej Europie - od ksiazat i markizów po Coco Chanel, Ernesta Hemingway’a czy Picassa.. Pierwszy tom kończył się wiosna 1939 r., gdy na parę miesięcy przed wybuchem 2 wojny światowej Tamara Łempicka wkracza wraz ze swym drugim męzem, węgierskim baronem Raoulem Kuffnerem na pokład transatlantyku wywozacego ich do Ameryki. Ameryka nie złozyła jednak hołdu paryskiej sławie, ma juz własnych idoli malarstwa abstrakcyjnego, jak Jackson Pollock czy Mac Rothko. Łempicka, nazywana drwiaco „baronowa z pędzlem” łykać musi ironiczne recenzje z nielicznych wystaw, na temat swego „staroświeckiego malarstwa”. Rozgoryczona opuszcza Nowy Jork aby w 1940 r. zamieszkać wraz z męzem w Hollywood, co jest jej kolejnym błędem. Spragniona rozgłosu, obwieszona bizuteria staje się uosobieniem luksusu i odrzucana jest przez wpływowa cyganerię. Podróz do zrujnowanej po wojnie Europy wpędza Tamarę w depresję. Europa przestała być jej domem, jednak takim domem nie stała się tez nigdy Ameryka. Ostatecznie decyduje się porzucić USA i zamieszkać w Cuernavaca, pod wulkanem El Popo w Meksyku, gdzie przyjacielem jej ostatnich lat staje się młody rzeźbiarz meksykański, występujacy w powieści pod imieniem Pablo. Łempicka szczęśliwie zdołała dozyć dni, gdy na parę lat przed śmiercia zostanie ponownie odkryta w Paryzu przez grupkę młodych zafascynowanych jej malarstwem absolwentów sztuk pięknych. Zorganizowana przez nich jej wystawa w Galerie Luxembourg w 1973 r. staje się międzynarodowa sensacja.