Tab Article

Nieliczni Niemcy, którzy wykorzystywali seksualnie i dręczyli innych więźniów w nazistowskich jednostkach penitencjarnych – tak określano w Polsce męzczyzn skazanych w latach 1933–1945 na mocy paragrafu 175 piętnujacego relacje homoseksualne. „Oni” byli obcy; byli drapiezcami i było ich bardzo niewielu. Z tych trzech powodów nie zajmowano się ich historia, nie upamiętniano i nie traktowano jako ofiar nazistowskiego systemu. Ocaleńców przemilczano. W Polsce „takich” ludzi miało nie być. Homoseksualnych męzczyzn aresztowano i więziono w Rawiczu, Międzychodzie, Wronkach, Strzelcach Opolskich, czy Tarnowie. Wywozono do KL Sachsenhausen, KL Buchenwald, KL Mauthausen, KL Gross-Rosen, kompleksu obozowego Auschwitz-Birkenau-Monowitz oraz na Majdanek. Ginęli w jednostkach penitencjarnych na terenie Rzeszy a jeśli udało im się przezyć, wracali do domu. Ich groby mozna odnaleźć na polskich cmentarzach. Opowieść o nich nie składa się wcale z pojedynczych śladów. Nawet jeśli ich biografie sa niepełne, często urwane lub pozbawione finału, to tworza rozbudowany wielogłos. Historia osób nieheteronormatywnych w czasie II wojny światowej nadal pozostaje w sferze tabu. Siedemdziesiat pięć lat po zakończeniu wojny nie ma w Polsce praktycznie zadnych publikacji na ich temat, trudno o nawet drobne fragmenty w ogólnych opracowaniach. „Oni” nie istnieja z naszej winy. Zamazani przez przedwojenne fantazmaty podsycane nazistowska propaganda i perwersyjne plotki wojenne i obozowe, zrównani zostali z bezimiennymi uwodzicielami, kryminalistami, aspołecznym elementem. Przeciwko tym wyobrazeniom trzeba się wreszcie zbuntować, a o „nich” nie da się juz dłuzej milczeć.