Tab Article

Pan Tadeusz to jedno z wielkich i nieprzemijajacych arcydzieł, które na stałe wpisało się do literackie go kanonu. Mickiewicz stworzył epos, którego głównym i najwazniejszym bohaterem jest szlachta polska, a który poprzez swoja niezwykła i niepowtarzalna atmosferę do dziś stanowi swoiste centrum i źródło polskości". Słowo w poemacie ma moc wskrzeszajaca i kreujaca zarazem: przywraca byt narodowy kraju ciemięzonego przez zaborcę i daje jego zniewolonym mieszkańcom nadzieję na rychle odzyskanie upragnionej wolności. Dzieło pełniło wówczas funkcję dwoista: było dla emigrantów widomym znakiem odległej Polski, natomiast dla tych, którzy pozostali w kraju, wspomnieniem czasów minionych i namiastka utraconej przeszłości. Mickiewicz po raz kolejny zaskakuje nas tutaj bogactwem tematów i rozległościa podejmowanej problematyki. Oprócz tak silnie wybrzmiewajacego patriotyzmu i miłości ojczyzny, snuje refleksje na temat sielskiego, szlacheckiego bytowania, romantycznego uczucia, tradycji i polskiej obyczajowości. A wszystko rozgrywa się w soplicowskim dworku, który na ten czas staje się ostoja niczym niezmaconej, prawdziwej polskości. Epos jest wart docenienia takze ze względu na swoje nowatorstwo. Mickiewicz bowiem rezygnuje tutaj z romantycznego indywidualizmu na rzecz szeroko pojmowanej zbiorowości. Wieszcz roztacza przed naszymi oczyma piękno dawnej Polski i przenosi jej obraz w nasze „teraz", bo przeciez jest u mnie kraj, ojczyzna myśli mojej, / liczne mam serca mego rodzeństwo;/Piękniejszy kraj, niz ten co w oczach stoi (...) (z wiersza Gdy tu mój trup Adama Mickiewicza)