Tab Article

Dlaczego bez szczegółu nie ma ogółu? Czym rózni się fakt od faktu podanego czytelnikom? Czy na pewno Z zimna krwia Trumana Capote’a jest pierwsza powieścia non-fiction? Do czego moze słuzyć reporterowi bardzo długi szalik? Dlaczego Hanna Krall jest Mondrianem reportazu, a nie Chagallem? Czego uczyła reporterki i reporterów „Gazety Wyborczej” Małgorzata Szejnert? Jak Ryszard Kapuściński uzywał pisarskiej wolności? Czy reportaz gonzo to tylko Ameryka po narkotykach? Czy reporter moze uzywać fantazji? A moze reportaz to jedynie „wiara, ze coś się zdarzyło”?

„Słowo w reportazu ma rolę świadka. Niestety, świadek czasem mija się z prawda, chociaz przysięgał, ze nie skłamie – pisze Szczygieł. – My, reporterzy i reporterki, jesteśmy w potrójnym klinczu (taki raczej w sporcie nie istnieje, ale chcę podkreślić złozoność sytuacji). Z jednej strony jest świat, którego kołem zamachowym bywa kłamstwo, i sa rozmówcy o niestabilnej pamięci. Z drugiej – mamy tylko siebie: nasze oczy, nasze uszy i nasze mózgi, a więc bardzo ograniczony aparat postrzegania. Z trzeciej – nieobiektywny, uznaniowy język, który nie umie być wiarygodnym świadkiem”.

Nowa ksiazka Mariusza Szczygła jest esejem napisanym z miłości do reportazu. To lektura dla wszystkich, którzy kochaja ten gatunek oraz dla tych, którzy maja watpliwości, czy jest wiarygodny, a takze poradnik dla tych, którzy sami chca pisać.