Tab Article

Wspomnienia z martwego domu to najbardziej osobiste dzieło Fiodora Dostojewskiego. W 1849 roku Dostojewski za przynalezność do Koła Pietraszewskiego został skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie. W ostatniej chwili car zamienił ja na więzienie połaczone z cięzkimi robotami. Pisarz przebywał na katordze cztery lata, a doświadczenia zebrane w tym okresie pozwoliły mu przedstawić w powieści obraz zycia w syberyjskim więzieniu. Swoje wspomnienia Dostojewski wkłada w usta szlachcica skazanego za zabójstwo zony na dziesięć lat cięzkich robót. Opisuje zwyczaje panujace na katordze, relacje między współwięźniami, ich historie, zachowania, postawy i charaktery, przedstawia rózne fragmenty katorzniczego zycia (pobyty w szpitalu, handel wódka, święta, kary cielesne, zachowanie przełozonych, roboty) i wiele sylwetek skazańców. Sa pośród nich ludzie dobrzy, wartościowi, z którymi nawiazuje przyjaźnie. Jednak większość katorzników to ludzie ponurzy, dumni, ambitni, zawistni, źli i złośliwi. Awantury, kradzieze i bójki sa na porzadku dziennym, atmosfera moralna panujaca w barakach jest trudna do zniesienia. Większość skazańców pochodzi ze stanu chłopskiego, do byłego pana odnosza się niekiedy z nienawiścia, Aleksandrowi Pietrowiczowi jako byłemu szlachcicowi jest na katordze wyjatkowo cięzko, wrogość większości współwięźniów i samotność to uczucia szczególnie doskwierajace mu podczas pierwszych miesięcy pobytu w więzieniu.