Tab Article

Obejmujaca kilka epok rozwoju dwudziestowiecznej polskiej liryki, zamknięta koda niezwykłych późnych wierszy, poezja Jarosława Iwaszkiewicza była zjawiskiem wyjatkowo bogatym. Juz pierwsze tomy, sprawiajace wrazenie pisanych przez dwóch róznych autorów, wskazywały sprzeczność jako siłę napędowa tej twórczości, generatora istniejacych w niej napięć oraz świadectwo mediacji między skrajnymi nierzadko emocjami i odmiennymi konstatacjami filozoficznymi. Wiersze Iwaszkiewicza zyskały dzięki temu formę zapisu pełni ludzkiego doświadczenia. Łacza afirmację bytu i zanegowanie sensu istnienia, wiarę w zbawcza moc sztuki i zwatpienie obejmujace ludzkie wysiłki. Aktywność i nienasycenie spotykaja się w nich z kontemplacyjnościa i fascynacja śmiercia. Współistnienie sprzeczności jest w poezji Iwaszkiewicza forma faustycznej pełni i staje się wręcz siła katartyczna. Wraz z innymi uprawianymi przez pisarza gatunkami literackimi tworzy ona wielka autobiograficzna narrację. W ten sposób przedstawia ja Radosław Romaniuk, prezentujac biograficzne tło tekstów i wzbogacajac w przypisach zwyczajowe informacje o datowanie wierszy w rękopisach. Najwazniejsze utwory z poszczególnych tomów uzupełnia o teksty rozproszone lub z róznych przyczyn usunięte z opracowywanych za zycia pisarza wydań zbiorowych. Rekonstruuje wazne dla oblicza tej poezji cykle o autobiograficznym charakterze – jak wyjatkowy w polskiej literaturze cykl trzydziestu homoseksualnych erotyków Droga, zainspirowanych relacja z Jerzym Błeszyńskim.