Tab Article

Dziobak to bardzo dziwny ssak: ma dziób kaczki, włosy wydry i ogon bobra. Poza tym wydziela jad i składa jaja. Dziobak jest po trosze kaczka, po trosze wydra lub bobrem, ale zadnym z tych zwierzat do końca. I właśnie reportaz latynoamerykański jest jak taki dziobak: czerpie z wielu gatunków - uzywa środków stylistycznych typowych dla prozy literackiej, konstruuje bohaterów jak w dramaturgii, syntetyzuje jak w poezji, surowo obserwuje jak w dziennikarstwie - ale jest oddzielnym bytem. W tym zbiorze nie ma opowieści jedynie o narkotykach, nierównościach społecznych i przemocy, czyli o wszystkim tym, czego spodziewamy się po reportazach z Ameryki Łacińskiej. Sa zupełnie o czym innym: o peruwiańskiej tozsamości narodowej wyrazanej w słabości do napoju o `kolorze sików i smaku gumy do zucia o urugwajskich Hitlerach, którzy nie wstydza się swojego imienia o brazylijskim miasteczku bliźniat, w którym jedynacy sa nieszczęśliwi jak nigdzie indziej na świecie i które ma swoja mroczna tajemnicę o wystawianym raz do roku krześle, na którym siedział Che Guevara, zanim został zastrzelony w boliwijskiej wiosce o Czilangopolis - mieście Meksyk - w którym zyje tak duzo ludzi, ze nie sposób ich zliczyć, ale i nikt nie ma wrazenia, ze zbywa właśnie on o błaźnie, który jest równie tradycyjnym gościem na pogrzebach w Kolumbii jak płaczki o urugwajskiej poetce, która jeszcze przed dwudziestka pisała: `Kazdy jest owocem dojrzewajacym do swojej śmierci` o Caracas - mieście, w którym Martín Caparrós zrozumiał, jak wazne jest zdanie: `Daj znać, jak dojedziesz` o rozbieganych cieniach, które nafaszerowały gangstera Crayolę ołowiem, doprowadzajac do jednego z najbrutalniejszych aktów przemocy w Salwadorze o Auguście Pinochecie i jego największej w Chile bibliotece oraz o Garcíi Márquezie w fotelu dentystycznym. Opowiadać o banale w niebanalny sposób - oto wyzwanie dla reportazu latynoamerykańskiego. Dostrzegać niezwykłość w tym, co zwykłe - oto jego cel.