Tab Article

"Takie twarze miewali słynni oszuści. Dzięki tej twarzy moze być kazdym: w Witebsku Mesjaszem, w Leningradzie - profesorem. Kiedy przyjezdza do Warszawy, miejscowym wyznawcom przypomina Mickiewicza. Kiedy umiera w Leningradzie, uczniowie widza w nim Chrystusa. Przyjaciel robi ostatnia serię portretów. (Na pierwszym rysunku twarz jeszcze zyje. Na drugim jest martwa jak poduszka). Kim jest bohater tej opowieści? Twórca, prorokiem czy moze wielkim mistyfikatorem? W ksiazce Marcina Wichy spacer po wyimaginowanej wystawie prac Malewicza staje się pretekstem do opowieści o utopijnych projektach i niespełnionych marzeniach, o rosyjskiej rewolucji i naszej współczesności. Eksponatami sa tu obrazy, znaki interpunkcyjne, buraki cukrowe i ludzkie losy. Autor umyka muzealnej narracji, z uśmiechem i nie bez ironii podejmuje grę z konwencja artystycznej biografii, a jednocześnie, juz całkiem serio, próbuje znaleźć język zdolny uchwycić istotę malarstwa - i daje przy tym niezwykły popis literackiego kunsztu. Tego dnia sam chce być farba. Czuć tę farbę na sobie. Chce się nia posmarować. Owinać. Chce ja zobaczyć całym ciałem, bez uzycia oczu. Nie chce być malarzem. Chce być obrazem. Kolorem. Wszystkimi kolorami. Najlepiej królem kolorów w kolorowej szacie. Chce mieć kolorowe skrzydła, zostawiać za soba barwna smugę."