Tab Article

Fenomenem krakowskiej sceny neoawangardy wydaje się horyzontalne uniewaznienie sprzeczności między lokalnościa a poszerzonym polem uczestnictwa w światowym zyciu artystycznym i debacie intelektualnej. Endemiczne dla Krakowa postawy i zjawiska w sztuce wydaja się tym lepiej wpisywać w ponadlokalny dyskurs sztuki, im bardziej ujawniaja charakter Kraków-specific. Jest tak być moze dlatego, ze splot między awangarda a tradycjonalizmem czy między konserwatyzmem a niezaleznościa myślenia ma w Krakowie paradoksalnie tradycje sięgajace jeszcze bohemy czasów galicyjskich. To przypomina o brzemieniu tradycji, ale takze obciazeniu stereotypami wynikajacymi z postrzegania artystów na tle społeczeństwa miasta oraz przypisywanych im ról. Środowisko artystyczne (czy moze bardziej artystowskie) Krakowa ubarwiali przeciez takze genialni dyletanci, którzy przyczynili się do podtrzymywania zywotności wielu legend i anegdot. Widać zatem wyraźnie, na co mozna znaleźć w lekturze ksiazki liczne dowody, ze Kraków to idealne miejsce do rozwoju wyjatków przeczacych regułom i nie tylko dlatego, ze podział na awangardę i tradycję jest [tam] moze bardziej skomplikowany niz gdzie indziej. dr hab. Ewa Wójtowicz, prof. UAP Krzysztof Siatka (ur. 1981), historyk sztuki i kurator, adiunkt w Katedrze Nauk o Sztuce na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Dawniej kurator w Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki (20112019) oraz dyrektor Galerii Foto-Medium-Art (20072011). Badacz neoawangardy i sztuki współczesnej, zainteresowany konceptualizmem i jego następstwami oraz historia wystawiennictwa. Autor monograficznej ksiazki W kierunku sztuki ukrytej. Historia Janusza Kaczorowskiego (2019), artykułów naukowych oraz tekstów w katalogach. Kurator kilkudziesięciu wystaw, z których szczególnie dumny jest z W nocy twarza ku niebu (2019), The Trouble with Value (2017), Maciej Jerzmanowski, Janusz Kaczorowski, Ukryte (2017), Justyna Mędrala. Maszyna była pod takim wrazeniem, ze sama na siebie spadła (2017), Roland Wirtz, immediatus (2015), AWACS 19811983 (2014), Tomasz Dobiszewski, Drobne nieobecności (2014).