Tab Article

Alianckie lotnictwo pokrywało swym zasięgiem cały obszar Morza Śródziemnego i było w stanie reagować błyskawicznie na obecność wrogich okrętów podwodnych. Zastosowali zaskakujaca Niemców taktykę zwana "Swamp". Po wykryciu U-Boota przez samolot, zespół okrętów wojennych utrzymywał U-Boota pod woda tak długo, az w końcu kończył mu się tlen na pokładzie lub tez baterie akumulatorów ulegały wyczerpaniu.
Oprócz bezpośrednich ataków na okręty, alianci przeprowadzali takze naloty na ich bazy - co znacznie wydłuzało okres naprawczy jednostek znajdujacych się w stoczni. Pomimo trudności, niemieckie dowództwo do końca wojny na Morzu Śródziemnym wysyłało tam kolejne U-Booty. Nie odnosiły tam spektakularnych sukcesów jak zatopienie lotniskowców Eagle i Ark Royal czy pancernika Barnham w latach 1941-42, ale nadal potrafiły siać niemałe zagrozenie. Okazało się wkrótce, ze niemieckie U-Booty nie sa zdolne do powstrzymania alianckich inwazji. W okresie 1943-44 przyszło im zmierzyć się z az czterema: na Sycylii w lipcu 1943, Salerno we wrześniu 1943, Anzio w styczniu 1944 oraz w południowej Francji w sierpniu 1944 roku. Ze wszystkich U-Bootów oddelegowanych na akwen Morza Śródziemnego w latach 1941-44 nie powrócił zaden. W ksiazce opisano kazde zatopienie lub trafienie alianckich jednostek przez niemiecka U-Bootwaffe. Wyszczególniono takze kazde zniszczenie U-Boota. Opisy ataków oparte sa na źródłach National Archives and Records Administration and the US Navy Department Library Naval History & Heritage Command z siedziba w Waszyngtonie, National British Archives at Kew z siedziba w Londynie oraz brytyjskie archiwa BBC. Najwazniejszymi dokumentami podczas pisania tej ksiazki były dzienniki pokładowe zarówno niemieckie, jak i alianckie, raporty śródziemnomorskiego FdU oraz raporty sporzadzone na podstawie przesłuchań niemieckich załóg, które dostały się do niewoli.