Tab Article

"Klasyka japońskiej literatury konfesyjnej. Autor, zyjacy na przełomie XIII i XIV wieku poeta, twórca wierszy z gatunku tanka, w młodym wieku wstapił na słuzbę na cesarskim dworze, by po kilku latach zostać buddyjskim mnichem. Zamieszkał w odosobnieniu i do końca zył w samotności, zapisujac swoje myśli, obserwacje, wspomnienia. Zawarł w nich całe bogactwo spostrzezeń – od opisu rozmaitych zwyczajów czy uprawianych w ówczesnej Japonii form artystycznych po ponadczasowe uwagi dotyczace ludzkiej natury, przyrody czy przemijania. Co ciekawe, jego zapiski cechuje nie tylko wielka uroda języka, ale tez niemałe poczucie humoru. W lekturę zbioru wprowadza tekst tłumacza, Henryka Lipszyca.
„Pozbawione owej melancholijnej urody byłoby nasze zycie, gdybyśmy mieli nigdy nie zniknać tak, jak znika rosa na równinie Adashino, albo nie ulecieć, jak ulatuja dymy znad szczytu Toribeyamy, tylko trzymali się bez końca tego zywota. Cały czar zycia w tym właśnie, ze jest nietrwałe. Zaoszczędzilibyśmy sobie wiele kłopotu, gdybyśmy zeszli z tego świata najpóźniej przed czterdziestka. Gdy przekroczymy ten wiek, zapragniemy, niepomni swej szpetnej postaci, spotykać się z ludźmi, zechcemy u kresu naszych dni hołubić wnuczęta i prosić los o długie zycie, aby upewnić się, jak się urzadziły. Pogłębi się nasze przywiazanie do spraw doczesnych, az w końcu – najzałośniejsze, co moze się stać – utracimy stopniowo zdolność odczuwania urody świata”."