Tab Article

„Kiedy chłopak miał lat dziewiętnaście, został sierota – matki nie znał od małego, a ojciec, goraca głowa roztrwonił majatek na czcze projekty, po czym opuścił ten świat. (...) Chłopiec powinien był ukończyć gimnazjum, wstapić na uniwersytet, a tu raptem musiał iść z rodzinnego domu w świat, zarabiać na kawałek chleba. (...) zdał egzamin na rejestratora kolegialnego, (...) ale jakie licho zaniosło go do policji? (...) Za subtelny, za delikatnie chowany” – tak charakteryzuje Erasta Pietrowicza Fandorina jego przełozony Ksawierij Fieofiłaktowicz w „Azazelu”, pierwszej z cyklu kilkunastu powieści o przygodach moskiewskiego policjanta, których akcja dzieje się w drugiej połowie XIX w.

W 10. tomie, „Kochanku śmierci”, 24 lata później, Fandorin jest elegantem z laseczka w dłoni: „Ubrany był wytwornie, miał czarny jedwabny cylinder i sztywny kołnierzyk. Twarz wygolona, przystojny, tyle ze juz niemłody”. Niezmiennie natomiast pozostał dociekliwy i ambitny. Ksiazki o Fandorine rozchodza się w milionach egzemplarzy. Czytaja je w Rosji wszyscy, poza jej granicami równiez. Takze ci o bardziej wyrafinowanych gustach, a to dlatego, ze japonista, tłumacz, krytyk, wieloletni zastępca redaktora naczelnego „Inostrannej Literatury”, Grigorij Szałwowicz Czchartaszwili piszacy pod pseudonimem Akunin (po japońsku znaczy łotr, innym wyjaśnieniem pseudonimu jest aluzja do postaci Michała Bakunin XIX-wiecznego rewolucjonisty i anarchisty) postawił sobie zadanie karkołomne: pisać dla szerokiej publiczności, nie rezygnujac z ambicji literackich. I w pełni mu się to udało.

Czyta: Artur żmijewski
Czas trwania: 11 godz. 34 min.