Tab Article

"Jadac przez Banja Lukę, rozmyślałem o niej. Wśród, ruin, grobów i pól minowych. Rozmyślałem o tym, jak lezy na wznak między Wschodem a Zachodem. Leniwa i senna. W tych nieśmiertelnych brzózkach. Na piachu. Dłubie nosie, kręci kulki i marzy o własnym losie. O przyszłym zamazpójściu, o dawnych gwałtach albo ze pójdzie do klasztoru. W Banja Luce o tym myślę, gdy pada deszcz i szukam wylotówki na Chorwację, na Węgry, bo juz wracam. Myślę o niej w Jajcu i myślę w Travniku. Jak się czasami przewraca na bok w tych wiekuistych brzózkach, w tych piaskach wieczystych, wspiera na łokciu i patrzy na widnokrag, gdzie się podnosza pokusy wielkich miast, brylantowe wiezowce, choragwie z pięknymi herbami firm globalnych i gdzie światło lucyferycznie odbija się od chmur, składajac w obcojęzyczne napisy głoszace chwałę nadchodzacego wyzwolenia, które niczym bezlitosna fala zatopi stare, a ocali nowe. Za to ja kocham. Za to patrzenie. Za to lezenie na boku. I sobie obiecuję, ze jak tylko wrócę z tych beznadziejnych Bałkanów, to ja zaraz opiszę. Kilometr po kilometrze, hektar po hektarze, gmina po gminie, wymieniajac te wszystkie nazwy jak zaklęcia, jak modlitwy, jak litanie, arko przymierza, domie złoty, wiezo z kości gdzieś koło Małkini, gdzieś koło Bełzca".
Andrzej Stasiuk