Tab Article
Czerwone Gitary to więcej niz zespół. To muzyczna instytucja istniejaca do dnia dzisiejszego, romantyczna-zywa legenda.
Dla jednych słuchaczy wspomnienie lat młodości, dla innych - po prostu znakomite, ponadczasowe piosenki. Mijaja lata i dekady, a przeboje tej formacji nieprzerwanie porywaja do tańca kolejne pokolenia i podsuwaja zakochanym właściwe słowa.
Czerwone Gitary powstały w Gdańsku, w styczniu 1965 roku. Załozycielami grupy stanowiacymi pierwszy skład zespołu byli: Jerzy Kossela, Krzysztof Klenczon, Jerzy Skrzypczyk, Bernard Dornowski oraz Henryk Zomerski. W tym składzie nagrali swoja pierwsza płytę, a piosenka "Bo ty sie boisz myszy" została wybrana piosenka 1965 roku. Występowali wówczas w sopockim Non-Stopie, gdzie prezentowali się ponadto czołowi wykonawcy polskiego rocka. Gościnnie z zespołem występował Seweryn Krajewski, który śpiewał w programie kilka piosenek. Błyskawiczny sukces wśród młodziezowej widowni zapewniły Czerwonym Gitarom koncerty. Jesienia 1965 roku Zespół ruszył w swoja pierwsza trasę koncertowa pod prowokujacym tytułem "Gramy i śpiewamy najgłośniej w Polsce".
Poczatkowo repertuar zespołu tworzyli Krzysztof Klenczon i Jerzy Kossela. W styczniu 1966 roku miejsce Henryka Zomerskiego zajał w zespole Seweryn Krajewski. W 1967 roku odchodzi od zespołu Jerzy Kossela. Lata 1965 - 1970 to okres największej popularności zespołu. Czerwone Gitary nazywano polskimi Beatlesami, a znakomity duet kompozytorski. Krajewski-Klenczon - polskimi Lennonem i McCartneyem. Ten pierwszy utozsamiany zazwyczaj z "romantycznym" obliczem zespołu (Anna Maria) - był autorem wielu rock'n'rollowych przebojów (m.in. "Nie zadzieraj nosa" i "Takie ładne oczy"). Klenczonowi natomiast przypisywano postawę "buntownika", czemu przeczył szereg nastrojowych ballad jego autorstwa, m.in. Jesień idzie przez park czy Wróćmy na jeziora.
Po odejściu Klenczona w 1970 roku - nastapił drugi rozdział historii zespołu. Przez kolejne lata Czerwone Gitary dostarczały nowych przebojów autorstwa Seweryna Krajewskiego ("Płona góry, płona lasy", "Ciagle pada", "Niebo z moich stron" oraz "megahit" "Nie spoczniemy"). Talenty kompozytorskie pozostałych muzyków zespołu, poczatkowo skromnie eksponowane przez Jerzego Skrzypczyka (m.in. "Gdy ktoś kogoś pokocha", "Jeśli tego chcesz", "Najpiękniejsze sa polskie dziewczyny") oraz Bernarda Dornowskiego (m.in. "Chciałbym to widzieć") - zaprezentowane zostały po odejściu z zespołu Seweryna Krajewskiego, na ostatniej płycie Czerwonych Gitar z 1999 roku, pt. "...Jeszcze gra muzyka".
Czerwone Gitary zdobywały liczne nagrody, m.in. na festiwalach opolskich, gdzie w 1967 roku Polska Federacja Jazzowa przyznała indywidualna nagrodę za kompozycję Sewerynowi Krajewskiemu, a w 1970 Krzysztof Klenczon otrzymał I Nagrodę KFPP w Opolu za utwór Biały krzyz. Wyróznienie najwazniejszego amerykańskiego pisma branzowego, Billboard (w 1969 roku), było wydarzeniem bez precedensu na krajowej scenie. "Złoty Mikrofon" amerykańskiej polonii dla "najpopularniejszego polskiego wykonawcy" potwierdził prestiz zespołu za granica. W styczniu 1969 roku w Cannes (Francja) zespołowi wręczone zostało trofeum "Midem" za największa ilość sprzedanych płyt w kraju, z którego pochodzi zespół. Taka sama nagrodę otrzymała na tym festiwalu grupa "The Beatles".
W 2000 roku, w wyniku plebiscytu tygodnika "Polityka" - głosami czytelników - Czerwone Gitary zostały wybrane "Jednym z Najlepszych Polskich Zespołów XX wieku".
