Tab Article

Równo siedemdziesiat lat temu ruszyła budowa Nowej Huty. Zaplanowana jako osiedle dla pracowników pobliskiego kombinatu, stała się domem dla tysięcy ludzi z podkrakowskich wsi, szukajacych lepszego jutra w wielkim mieście.
Renata Radłowska z czułościa wysłuchuje historii swoich bohaterów - przodowników pracy, lokalnych działaczy, ale i zwykłych mieszkańców głęboko wrośniętych w codzienne zycie dzielnicy.
`Nowohucka telenowela` to zbiór reportazy, dla których Nowa Huta jest jedynie punktem wyjścia, a opowieść o mieście i ludzkich losach staje się uniwersalna opowieścia o przywiazaniu, przemijaniu i tęsknocie za młodościa.
`Pierwsze wydanie `Nowohuckiej telenoweli` ukazało się w 2009 roku i składało się z kilkunastu tekstów - opowieści naiwnych, jeszcze pełnych nadziei, zachwytu i dobrych wspomnień, wiary w wieczność, socjalizm (tego nikt się nie wypierał). Tacy byli bohaterowie pierwszego wydania. Drugie uzupełnione jest o sześć nowych tekstów, minireportazy, niby z tej samej przestrzeni, ale emocjonalnie cięzszych. Tu jest juz samotność, starość, odchodzenie; czas, a zarazem brak czasu. Umiera pokolenie junaków, którzy budowali Nowa Hutę, nowe rodzi się albo dorasta. Juz zaglada do tych pustych mieszkań po junakach, juz się w nich urzadza, przeglada w historii sprzed siedemdziesięciu lat. Umieraja właściciele miasta, przychodza mieszkańcy.` Renata Radłowska
``Nowohucka telenowela` to niezwykły zapis dzisiejszej świadomości budowniczych i mieszkańców Nowej Huty, a zarazem świadectwo działania heroicznych (pokoleniowych) mitów, które z upływem czasu staja się nierzadko `kuchennymi opowieściami`.
Mamy tu do czynienia z domowymi opowieściami, zapisanymi najczęściej tak jak były wygłoszone, a więc w języku mówionym, który dziś jest jednym z najwazniejszych kryteriów autentyzmu zjawisk kulturowych. Na tym polega m.in. niezaprzeczalna wartość tej ksiazki, jej oryginalność, ukryta w chwytliwym dziś określeniu gatunkowym: telenowela.` prof. Roch Sulima