Tab Article

Styl art déco zajmuje szczególne miejsce w historii sztuki dekoracyjnej XX wieku, o czym świadczy mnogość teorii zwiazanych z jego geneza, znaczeniem oraz siła oddziaływania. Z uwagi na liczne, pozornie sprzeczne ze soba aspekty art déco prózno dziś szukać jednoznacznej definicji zakresu i charakterystyki tego stylu. Gdy sztukę tę po raz pierwszy zaprezentowano szerszej publiczności w 1925 roku, podczas paryskiej Exposition Internationale des Arts Décoratifs et Industriels Modernes, większość krytyków uznała art déco za wyraz radykalnego sprzeciwu wobec secesji, dominujacej od lat dziewięćdziesiatych XIX wieku. Poglad ten nalezy jednak uznać za nietrafny, gdyz biorac pod uwagę upodobanie do wyszukanego wzornictwa, egzotycznych materiałów, jaskrawych barw oraz staranność opracowania detali, art déco stanowi raczej naturalna kontynuację secesji. Niesłuszne jest tez często spotykane twierdzenie, ze rozkwit art déco przypada na okres pomiędzy rokiem 1920 a II wojna światowa. Wiele najwspanialszych przykładów tego kierunku powstało przed wybuchem I wojny lub w jej trakcie, zaś rozmaite majestatyczne budowle, zwłaszcza amerykańskie, świadcza, ze era art déco bynajmniej nie dobiegła końca wraz z poczatkiem lat trzydziestych i nastaniem Wielkiego Kryzysu. Współcześni historycy nie uznaja art déco za spójny nurt artystyczny, lecz raczej za konglomerat rozmaitych form estetyki - od inspiracji sztuka starozytnego Egiptu po futurystyczne wizje oraz od ścisłego geometryzmu po asymetrię. Świadectwem róznorodności art déco jest wielka liczba jego odmian i wcieleń, nie tylko we wzornictwie przemysłowym, lecz równiez w rzeźbie, architekturze, fotografii oraz modzie.