Tab Article

Znana terapeutka w oparciu o osobiste i zawodowe doświadczenia dzieli się dojrzała i wyrozumiała refleksja o realnych problemach, jakie pojawiaja się w relacjach rodziców z dorosłymi, usamodzielniajacymi się dziećmi. Pisze o ich dorastaniu i dojrzewaniu, o pierwszych miłościach, o chwili, gdy zamierzaja opuścić rodzinne gniazdo, dokonuja wyboru partnera, rozpoczynaja zycie seksualne, zawieraja małzeństwa, przezywaja kryzysy i rozstania, sami zostaja rodzicami. O ich miejscu w łańcuchu pokoleń, o dziedziczonych i przekazywanych w rodzinie wartościach i normach, o uzgadnianiu i przekształcaniu stylów bycia i zycia.
To ksiazka o wrazliwym towarzyszeniu dzieciom w dobrych i trudniejszych chwilach, o wysiłku rozumienia i zgody na odrębność pokoleń, to świadectwo szacunku okazywanego kazdemu i - przede wszystkim - ksiazka o madrej miłości.
Lektura dla dziadków, rodziców, dzieci, wnuków i teściów.

Od proporcji między radościa a lękiem i trudami macierzyństwa zalezy kształt stosunków między matka a dzieckiem takze w wieku dojrzałym.
Od wielu lat prowadzę psychoterapię młodych, dorosłych ludzi, którzy borykaja się z róznymi problemami emocjonalnymi, wynikajacymi z tej szczególnej sytuacji, jaka jest wkroczenie w dorosłe zycie. Rodziny - a zwłaszcza matki - maja swój udział i w powstawaniu tych problemów, i w uwalnianiu się od nich.
Matka jest pierwszym człowiekiem, którego dziecko poznaje. Juz przed urodzeniem odczuwa jej zdenerwowanie, zmęczenie, ekscytację, głód, chorobę.
Od tego, jak wyglada ich spotkanie tuz po urodzeniu, zaleza pierwsze doświadczenia zyciowe dziecka.
Ta świadomość bywa dla kobiet powodem dumy i radości, ale niekiedy przytłacza cięzkim brzemieniem odpowiedzialności. Od proporcji między radościa a lękiem i trudami macierzyństwa zalezy kształt stosunków między matka a dzieckiem takze w wieku dojrzałym.
Jako matka dorosłych córek znam te problemy z własnego zycia. Towarzyszac córkom
w dorastaniu i dojrzewaniu, w stawaniu się dorosłymi kobietami, zonami i matkami, przezywałam radości i rozterki, zwatpienia i zachwyty. Wiem tez, ze trudno jest w taki sposób współuczestniczyć w podejmowaniu waznych zyciowych decyzji swoich dzieci, aby nie ukrywać swojego stanowiska, ale pozostawić im ostateczna decyzję i zaakceptować ja.
Odnosiłam na tym polu sukcesy i doznawałam porazek, ale mam tez nadzieję, ze jedne i drugie stały się waznym źródłem doświadczeń dla naszej rodziny.
Zdaję sobie sprawę z drogi, jaka sama przebyłam od dziewczyny do dorosłej kobiety, zony, matki, babci. Znam cięzar odpowiedzialności i ryzyka.
Doświadczyłam takze poczucia autorstwa własnego zycia i wiem, ze jest ono czymś tak waznym i pięknym, iz warto pomagać innym
w jego osiaganiu.
Pracuje się na to całe zycie, uświadamiajac sobie stopniowo swoje potrzeby i mozliwości, dazenia i zahamowania. Taka świadomość pozwala na dokonanie wyboru, a mozliwość wyboru daje poczucie autorstwa swojego zycia. Czym innym jest bowiem powiedzenie sobie "Nie osiagnęłam tego, na czym mi zalezało (wykształcenia, sławy, pieniędzy), bo MUSIAŁAM opiekować się rodzina" lub "Poświęciłam się rodzinie, robię zawsze tylko to, co POWINNAM. Moje chęci nie maja zadnego znaczenia, czyli CHCĘ tego, co POWINNAM", a czym innym powiedzenie: "WYBRAŁAM opiekowanie się dziećmi, bo w tych warunkach to było najwazniejsze".