Tab Article

Colin Imber opisuje dzieje Imperium Osmańskiego od jego poczatków w XIV wieku, przez czasy największej świetności za czasów Sulejmana Wspaniałego, po okres kryzysu w wieku XVII. Autor skupia się na systemie zarzadzania imperium i w kolejnych rozdziałach omawia zagadnienia takie jak: polityka wewnętrzna, zarzadzanie prowincjami, funkcjonowanie dworu i armii oraz system prawny.W 1650 roku Imperium Osmańskie zajmowało rozległe tereny w Europie, Azji i Afryce. Imperium Osmańskie nie było państwem wyłacznie islamskim ani tez wyłacznie tureckim. Było to raczej imperium dynastyczne, w którym jedyna lojalność obowiazujaca wszystkich mieszkańców polegała na poddaństwie wobec sułtana. Od poddanych niepiastujacych zadnego urzędu wymagano jedynie, zeby się nie buntowali i płacili podatki - w gotówce, naturze lub usługach. Nawet one zreszta podlegały negocjacjom. Ostatecznie to sułtan utrzymywał imperium w jedności, a nie religia, względy etniczne czy inna tozsamość. Sułtan - na pierwszy rzut oka - miał nieograniczona władzę. Był zarówno przywódca politycznym, jak i wojskowym w czasie wojny. Kazdy człowiek piastujacy w państwie urzad zajmował to stanowisko z nadania władcy, co zobowiazywało go osobiście do słuzenia sułtanowi. Ten zaś kazdego mógł wedle swej woli awansować, odwołać ze stanowiska albo nakazać jego egzekucję. Sułtan był zatem w swoim kraju wszechmogacy, dlatego zwyczajowo od czasów Machiavellego porównuje się osmański absolutyzm z pozycja monarchów europejskich, których władzę do pewnego stopnia ograniczały przywileje szlachty. Ten tradycyjny obraz jest jednak nadmiernie uproszczony.