Tab Article

Spacer, przechadzka, marsz, pielgrzymka, wędrówka, włóczęga - to tylko niektóre z form pieszego obcowania z miastem i z natura. Kto i dlaczego miał do nich prawo, a komu tego prawa odmawiano? Rebecca Solnit przekonuje, ze przemierzanie przestrzeni rzadko bywa niewinne, często ma charakter aktu estetycznego, filozoficznego lub politycznego. Przygladajac się historii wędrowania oraz współistnieniu chodzenia i myślenia, autorka opowiada o dziejach zachodniej kultury, a jej opowieść swobodnie meandruje od perypatetyków do Rousseau, od Baudelairea do marszy antyglobalistów i ekologów. Gdy przechadzamy się ściezkami przemierzonymi kiedyś przez naszych przodków badź staramy się wskrzesić jakieś wydarzenie z dawnych dziejów a nawet z naszego własnego zycia, próbujac prześledzić na powrót jego szlak, przeszłość łaczy się z teraźniejszościa. A kazda przechadzka pokonuje przestrzeń niczym watek biegnacy w tkaninie, splatajac z soba kolejne, póki nie utworza ciagłego przezycia - w przeciwieństwie do podrózy samolotem, a nawet samochodem czy pociagiem, która rozczłonkowuje czas i przestrzeń. Ciagłość jest właśnie jedna z tych rzeczy, które, jak mi się zdaje, utraciliśmy w epoce przemysłowej, ale wciaz mozemy starać się ja odzyskać, co niektórym się udaje. Pola i ulice czekaja na nas. Ksiazka dostępna w czterech wariantach kolorystycznych okładki.