Tab Article

„Andzia” to opowieść o nieprzyzwoicie późnej miłości, o kochankach, którzy swoja determinacja narazili się powszechnemu brakowi akceptacji, bo to wszystko nie chciało się ludziom zmieścić w głowach. Późna miłość? Czemu nie! „Andzia” udowadnia, ze na miłość nigdy nie jest za późno!

Była młodsza od Zosi, bezwstydnie piękna i zniewalajaco pachniała słońcem. Drobinki nierozprowadzonego kremu spływały cienka struzka między piersi, opalizujac i proszac o dotyk. Piotr doskonale to widział i z trudem powstrzymywał dłonie. Dostrzegała to, dodajac do zmysłowego zjawiska zachęcajacy uśmiech i powłóczystość spojrzenia. Dodatkowo jej lekkie odzienie ośmielało go i budziło świadomość, ze to dla niego. Wanda go zapraszała… Tu na odludziu, wyspie szczęśliwej. że jej się podoba, wiedział od zawsze, była w czekaniu wytrwała, mimo ze nigdy nadziei na romans jej nie dawał. Bał się poruszyć, by jego gotowość nie była az nadto widoczna. Zaszło juz jednak zbyt daleko, by myśleć racjonalnie. Kiedy lezac obok, rozpinała skapa sukienkę, był gotów. Silnie podniecona pragnieniem szepnęła: — Chcę cię… I wtedy gwałtownie się ocknał. To był zwrot, którym on po raz pierwszy zaprosił do zblizenia Zofię… Pocałował Wandę w rozpalone czoło, wstał z koca i juz pewny siebie, uwolniony od szaleństwa chwili powiedział: — Nie powinienem, przepraszam. Jesteś wspaniała, ale ja nadal kocham Zofię… Nie mogę. Wybacz. Nie wiedział, ze takiego upokorzenia nie daruje zadna kobieta, tym bardziej zakochana. (fragment)