Tab Article

„Z tajnego świata, który kiedyś znałem, próbowałem uczynić teatr dla tego szerszego świata, w którym wszyscy zyjemy – najpierw wyobraźnia, potem potrzeba odwzorowania rzeczywistości. Później znowu zaczyna pracować wyobraźnia i wreszcie mozna zasiaść za biurkiem, przy którym teraz siedzę”. Fragment ksiazki Tunel z gołębiami Le Carré zawsze pisał o tym, co właśnie się dzieje. W czasach zimnej wojny, gdy słuzył w wywiadzie brytyjskim, i w trakcie własnej kariery pisarskiej, gdy jeździł do ogarniętej wojna Kambodzy, do Bejrutu w przeddzień izraelskiej inwazji roku 1982 czy do Rosji przed upadkiem muru berlińskiego i po nim. W swych pierwszych opublikowanych wspomnieniach, które właśnie trafiaja do rak Czytelnika, le Carré dowcipnie i celnie analizuje moralna dwuznaczność wydarzeń, których był świadkiem, znana dotad jedynie z jego powieści. Pisze czasem z humorem, czasem wstrzasajaco, to bawiac, to zmuszajac do refleksji nad wydarzeniami, o których – wydawałoby się – wszystko juz wiadomo. O papudze w hotelu w Bejrucie, która nauczyła się naśladować dźwięki karabinów maszynowych i pierwsze takty Beethovenowskiej „piatki”. O rwandyjskich muzeach pełnych ciał ofiar ludobójstwa. O Sylwestrze roku 1982, spędzonym wraz z Jaserem Arafatem i jego sztabem. O wywiadzie, który przeprowadził z niemiecka terrorystka w więzieniu na pustyni Negew. O pouczajacej rozmowie z wielkim fizykiem, dysydentem i laureatem Pokojowej Nagrody Nobla, Adriejem Sacharowem. O spotkaniach z byłymi szefami KGB. O tym, jak Alec Guinness przygotowywał się do roli George’a Smileya w legendarnych adaptacjach BBC. A takze o pracowniczce organizacji pomocowych, która posłuzyła mu za wzór głównej bohaterki Wiernego ogrodnika. Najwazniejsze jest jednak to, ze le Carré dzieli się z Czytelnikiem wspomnieniami z ponad sześćdziesięciu lat pracy pisarskiej – ponad sześciu dziesięcioleci poszukiwań sensu człowieczeństwa, tak widocznych w losach stworzonych przez siebie fikcyjnych, lecz jakze ludzkich postaci.