Tab Article

Ksiazka „Ja, hipis – narkoman” to rzecz o narkomanii totalnej, nie rozprawka o imprezowym „poćpywaniu” dla chwilowej przyjemności. To lot przez kawał historii PRL-u, lot nad brudnym, biednym krajem zgnębionych ludzi. W końcu lat 70. i na poczatku 80. wielu postanowiło zanegować system. Bohater ksiazki, a zarazem jej autor – Kaczor – juz jako nastolatek zaczyna wyznawać ideały hipisowskie. Samodzielnie studiuje, bawi się, filozofuje, toczy dyskusje o istocie wolności, słucha Doorsów i poznaje odmienne stany świadomości. Kaczor uprawia istny eskapizm, nie liczy się z nikim i z niczym, skupia się tylko na tym, co daje mu przyjemność. Lista tych rzeczy skraca się w postępie geometrycznym, ale na pierwszym miejscu wciaz jest ona – heroina. Miejsce eskapizmu stopniowo zajmuje nihilizm, miejsce nihilizmu – totalna abnegacja. Autor oszczędza nam dydaktyzmu, wielkich słów i wyszukanych metafor. W ksiazce nie ma narkomańskiej martyrologii, łez ani uzalania się nad losem. Znajdziemy tu jedynie porazajaca siłę autodestrukcji. Efekt jest na tyle wymowny, ze nikt przy zdrowych zmysłach po przeczytaniu tej ksiazki nie sięgnie po narkotyki! A jak zobaczy, ze syn, córka, kolega z pracy wpada w sidła uzaleznienia to – autor ma taka nadzieję – podejdzie i rabnie go w łeb! I to jest nowa jakość mówienia o narkomanii.