Tab Article

Czwarty tom korespondencji Witkacego z zona zawiera 336 listów, kart pocztowych, widokówek i odcinków pocztowych z lat 1936–1939. To w zyciu Witkiewicza trudny okres. Dokuczaja mu nasilajace się dolegliwości fizyczne. Niepowodzeniem zakończyły się starania o wydanie powieści Jedyne wyjście oraz studium społeczno-obyczajowego Niemyte dusze. Ma kłopoty z Izba Skarbowa z powodu niezapłaconych podatków. Źle układaja się stosunki z ciotka Mery i kuzynka Dziudzia, właścicielka „Witkiewiczówki”. Witkacy zastanawia się, czy nie opuścić Zakopanego. Wskutek nieporozumień rozstaje się z oddanymi przyjaciółmi Maria i Edmundem Strazyskimi oraz Józefem Głogowskim. Czesława Oknińska-Korzeniowska kilkakrotnie zrywa łaczacy ich zwiazek, co w kwietniu 1938 doprowadza Witkacego do głębokiej depresji. Coraz częściej pojawia się w listach myśl o samobójstwie, której towarzyszy przeczucie nieuniknionej katastrofy światowej. W czerwcu 1938 powraca do twórczości dramatycznej i pisze sztukę pod znamiennym tytułem Tak zwana ludzkość w obłędzie. O tych wszystkich sprawach (takze o romansie z młodziutka narzeczona zakopiańskiego fryzjera) Witkacy dokładnie informuje zonę, która jak oddany przyjaciel wspiera go i stara się mu pomóc. „Gdyby nie Twoje istnienie – pisze do niej w kwietniu 1938 – to nie wiem, czybym nie zrobił ze soba końca”. 24 sierpnia 1939 wysyła do zony ostatnia kartkę z Zakopanego i przyjezdza do Warszawy, skad 5 września wyruszy razem z Czesława w swa ostatnia drogę.