Tab Article

Publikacja opisuje dzieje krucjaty połabskiej z 1147 roku – szerokie tło epoki, genezę i motywy wyprawy na Słowian, aspekty religijne i polityczne, uczestników, przebieg i skutki. Słynny zakonnik cysterski Bernard z Clairvaux agitował do wyprawy na Słowian. Ogłosił w swym liście numer 457 Die laude novae militiae między innymi to, ze ci dostapia łaski Kościoła, którzy pogańskich Słowian nawróca lub zgładza. Panowie sascy uchwycili się skwapliwie idei Bernarda – wśród nich prym wiedli dwaj najzagorzalszy wrogowie Słowiańszczyzny, ksiazę Saksonii Henryk Lew i margrabia Marchii Północnej Albrecht Niedźwiedź z synami. Tym sposobem w 1147 roku doszło do krucjaty połabskiej – wyprawy potęznych armii rycerstwa niemieckiego, duńskiego, a takze kontyngentów polskich i czeskich do bezpardonowej agresji na Połabie. Krucjata zakończyła się, z punktu widzenia krzyzowców, prawie militarnym niepowodzeniem. Pomimo wygrania niektórych potyczek i zajęcia w poczatkowej fazie krucjaty niektórych słowiańskich grodów. Zarówno wojska Henryka, jak i Albrechta doznały licznych porazek, sporych strat i musiały odstapić bez powodzenia od najwazniejszych oblęzeń. Jeszcze gorsza katastrofa spotkała armię duńska. Która nie tylko ze przegrała sromotnie bitwę ladowa pod Dubinem, to na dodatek straciła większość floty w bitwie morskiej z okrętami Ranów z wyspy Rugii.