Tab Article

Cześć! Mam na imię Michał i chcę opowiedzieć Wam o nas - niewidzialnych dzieciakach z „Dębowego Lasu". O Kiwaczku, Sylwii, Meandrze i całej reszcie. I o naszym teatrze. I o wielkiej premierze sztuki, która postanowiliśmy wystawić 13 grudnia 1981 roku... Pechowy dzień, nie czarujmy się, Wiktor od poczatku to powtarzał. Opowiem tez o ciociach Joli, Matyldzie, Lucynie i Irminie. I o Mechanicznym Dziadku. I o Kaloszu! I jeszcze o Mirku i Kalarepie... Kurczę, nie będę dalej wymieniał, bo tu jest za mało miejsca - najlepiej chyba będzie, jeśli po prostu zaczniecie czytać. O ile macie trochę wolnego czasu, oczywiście. Macie? To super! A jeśli nie, no to trudno. Ale tak czy siak pozdrawiamy Was serdecznie - ja i wszystkie inne niewidzialne dzieci. Spróbujcie nas dostrzec.

Od wydawcy:

"Zaledwie przed siedmiu laty Marcin Szczygielski zadebiutował jako autor ksiazek dla młodziezy (Omega_. Wtargnał do tego świata z przytupem - rychło zgromadził pokaźna liczbe trofeów literackich. żywa, plastyczna wyobraźnia, talent do szczegółów, wiarygodne portrety dziecięce - wszystko to rozstrzyga o poczytności autora. Szczygielski pisze lekko na wazkie tematy, a to jest godna kazdej nagrody ekwilibrystyka.

Nie inaczej jest i tym razem - autor umieszcza akcję swojej ksiazki w peerelowskim "bidulu", jak nazywane bywaja Domy Dziecka. Jego bohater to wrazliwy dziesięciolatek, który dobrze opanował sztukę mimikry, co jest warunkiem przetrwania w bezpiecznej instytucji opiekuńczej. Póki w otoczeniu Michała jest jedna choćby osoba godna zaufania i jeden przyjaciel - zycie wydaje się znośne. Ale kiedy i tego zabraknie - następuje nieuchronny kryzys. Uratowany z opresji chłopiec laduje w szczególnym domu dla dzieci z trudna przeszłościa. Wraz z nim do grona podopiecznych dołacza czternastolatka - krnabrna, bystra, egocentryczna... i zwariowana na punkcie aktorstwa. Pod jej dyktando powstaje Teatr Niewidzialnych Dzieci - aktorska trupa skrzyknięta na potrzeby jednego, grudniowego spektaklu. Jest rok 1981, wokół sceneria Polski posierpniowej, razem z jej atrybutami: kolejkami, kartkami, saturatorem i trabantem...

Wzruszenie i komiczna groteska konkuruja ze soba na przemian w tej ksiazce. Autor pozwala swoim młodym czytelnikom zajrzeć w realia Polski minionej i w niełatwa egzystencję dziecka z "bidula". Nie ma tu łatwego happy endu, ale jest funkcja i ściezka - ku lepszemu".
Joanna Olech