Tab Article

Trudno uwierzyć, ze ta historia zaczęła się tak niedawno, w latach dwudziestych XX wieku. Nie ma juz takich miejsc i nie ma juz takich ludzi. 

To mocna proza – powieść o pionierach przybyłych do Palestyny na poczatku wieku. Baruch, wnuk Mirkina, który przez całe dzieciństwo i młodość zył w cieniu wspaniałego dziadka, opowiada o męzczyznach w pocie czoła harujacych w zupełnie innych warunkach, uczacych się tej ziemi od nowa, z nadludzkim wysiłkiem osuszajacych i przekształcajacych bagno w ziemię uprawna i miejsce do zycia. To epos o rolnikach i postaciach niezwykłych – kazdy z nich to ekscentryk, owiany legenda jeszcze za zycia. 

Nie sposób zapomnieć osnutych legenda zdarzeń: przyjścia na świat i uroczystości obrzezania Abrahama, pierwszego dziecka urodzonego na Ziemi Obiecanej, historii o zdziczeniu perskiego kota imieniem Bułhakow, makabrycznej opowieści o krwiozerczej hienie, o załozeniu cmentarza, który „wzbudza zawiść we wszystkich oprócz tych, którzy byli na nim pogrzebani”.

Trzydziestoletni dziś Baruch jest zamoznym człowiekiem, właścicielem ziemi, na której znajduje się cmentarz. To on relacjonuje dzieje swojego dziadka, który wraz z dwoma przyjaciółmi przybył z Rosji do Palestyny, by budować nowa społeczność. Mirkin poślubił piękna i odwazna pionierkę, Fejge Lewin, ale do końca zycia prześladowało go jednak obsesyjne wspomnienie kobiety, która pozostawił w Rosji.