Tab Article

"Boimy się, ze nie będziemy wystarczajaco poprawni politycznie, posłuszni, i ze dotknie nas moralna ekskomunika. Krótko mówiac, boimy się wolności, podejmowania ryzyka i okazywania odwagi". Dziś, po dziesięciu latach od śmierci Oriany Fallaci, słowa te nadal pozostaja dramatycznie aktualne, podobnie jak wiele jej przemyśleń zawartych w niepublikowanych dotychczas tekstach. "Spotkałam muzułmanki, których zycie warte jest mniej niz zycie wielbłada" - pisze młodziutka wówczas Oriana w swym pierwszym reportazu o sytuacji kobiet w krajach islamskich. "Sa kobiety, które do dziś zyja za gęsta mgła kwefu, patrzac na świat jak przez kraty więzienia". To świat islamu, gdzie pomimo "rewolucyjnych fermentów" zasady, którym podlegaja kobiety, pozostaja niezmienne od wieków. W swych opowieściach Fallaci będzie wielokrotnie przemierzać palestyńska pustynię, dotrze do tajnych baz arabskich partyzantów, spotka przywódców Al-Fatah, przeprowadzi wywiady ze wszystkimi postaciami, które zdefiniuja los Bliskiego Wschodu: z królem Husajnem, Golda Meir, Arafatem, Kadafim, Sharonem. Kilka lat później wysłucha relacji ocalałych z tragedii w Monachium. Opowiedza jej o tej dramatycznej nocy, gdy arabskie komando wtargnęło do budynku w wiosce olimpijskiej. Na pustynię wróci podczas pierwszej wojny w Zatoce Perskiej, by opowiedzieć o wydarzeniach będacych nie tylko konfliktem między nami a Irakiem, ale równiez "odwrócona krucjata", dopiero co rozpoczęta walka, której kulminację stanowić będa przerazajace wydarzenia 11 września. Szok i gniew wywołany upadkiem dwóch wiez sprawi, ze napisze pełen pasji esej zatytułowany Wściekłość i duma. Potem jeszcze Siłę rozumu i Wywiad z soba sama, ciag dalszy rozwazań "o wojnie, która synowie Allaha wypowiedzieli Zachodowi".