Tab Article

Stanisław Skalski. Jeden z nielicznych generałów polskiego lotnictwa, którzy podczas II wojny światowej aktywnie walczyli z nieprzyjacielem w powietrzu. Najskuteczniejszy myśliwiec Polskich Sił Powietrznych, ulubiony dowódca i nieprzeciętny pilot. Męzczyzna widzacy sens walki tylko na pierwszej linii frontu. Silna i krnabrna osobowość, która nie pasowała do wojskowego drylu. Ale tez trochę naiwny, dajacy się czasem wykorzystać chłopak z Podola, podejmujacy po wojnie kontrowersyjne decyzje.

Sylwetki gen. Stanisława Skalskiego nie sposób ujać w sztywne ramy – wymyka się schematom, łamie wyobrazenia o spizowych ideałach. Człowiek z krwi i kości, bohater wojenny, więzień celi śmierci, z czasem odepchnięty przez kolegów, z którymi skrzydło w skrzydło narazał zycie. żołnierz, dla którego najświętsza była Ojczyzna, ale słuzbę dla niej po zakończeniu wojny pojmował w swoisty dla siebie sposób. Oficer o wielkich wojennych zasługach, których – jak dawał do zrozumienia swoim zachowaniem – nie potrafiono po zakończeniu zbrojnego konfliktu ani docenić, ani spozytkować. Aktywny animator powojennego sportu lotniczego, ale i osoba wplatana, w co najmniej dziwne koneksje. Ktoś, do kogo Ojciec Święty Jan Paweł II mówił: „Panie generale, dziękuję za wszystko. Chcielibyśmy mieć takich polskich generałów, wielu”, lecz takze działacz „Grunwaldu”, organizacji stajacej w poprzek solidarnościowemu uniesieniu lat 80.

Postać o janusowym obliczu…

Opracowanie niniejsze, mimo zastosowania typowej metodologii opracowań historycznych, nie pretenduje do monografii naukowej. Autorzy, sięgajac do bogatego materiału archiwalnego, wybrali najwazniejsze ich zdaniem wydarzenia z zycia gen. Stanisława Skalskiego i starali się przedstawić je w najbardziej przystępny sposób. Uznali bowiem, ze zycie polskiego asa, nie tylko z powodu przypadajacej w tym roku setnej rocznicy urodzin generała, warte jest upamiętnienia.