Tab Article

Nie wiadomo, gdzie i w jakich latach powstawała, ale "Światła, które nie gasna" sa przepełnione teatralnym naturalizmem, na tyle uniwersalnym, ze obecnym w podobny sposób we wszystkich teatrach, niezaleznie od momentu historycznego. Powieść ta to przede wszystkim dowód na wszechstronność artystyczna Krystyny Feldman, ale tez dowód na to, jakim była czujnym obserwatorem kulis teatru i zwykłej codzienności. To wykład o zyciu teatru i zyciu w teatrze - ze wszystkimi jego wadami i zaletami, gęstymi dialogami, przeplatajacymi się indywidualnościami i złośliwościami.

Krystyna Feldman - "królowa epizodu", "mistrzyni drugiego planu", jak zwykło się przedstawiać ja w biografiach - przez 24 lata była aktorka Teatru Nowego w Poznaniu. Grała w filmach, serialach, pracowała z wielkimi rezyserami - Izabella Cywińska, Olga Lipińska, Jerzym Antczakiem, Andrzejem Barańskim. Jej zyciowa rola była postać malarza prymitywisty Nikifora Krynickiego w filmie Krzysztofa Krauzego "Mój Nikifor". Zagrała go, majac 88 lat. Była to jej pierwsza w zyciu rola pierwszoplanowa.

Zmarła 24 stycznia 2007 r. Pochowano ja w kostiumie z ostatniego monodramu ("I to mi zostało") w Alei Zasłuzonych na Cmentarzu Miłostowskim. We wrześniu 2007 roku zaułkowi w poblizu Teatru Nowego nadano jej imię.