Tab Article

Najsłynniejsza powieść Ingi Iwasiów nominowana do nagrody Nike.

Powojenny Szczecin, miasto ludzi przemieszczonych. Maria przybyła tu z  Kresów, Janek jest nieślubnym dzieckiem wychowanym przez dziadka z Wielkopolski, Anna pochodzi z Gorlic i jest ambitna dziewczyna z dobrego domu. Ja mam na imię Ula, a tak naprawdę Ulrike – ukrywam swoje niemieckie pochodzenie,  tak  jak mój kochanek Stefan ukrywa, ze jest żydem. Oderwani od  rodzin,  próbujemy zbudować coś nowego, swojego, zaznać szczęścia.  Pędzimy, uciekamy, męcza nas wspomnienia, cieszy codzienność. Próbujemy oswoić dla siebie miasto, w którym skrzyzowały się nasze drogi.

Fragment:

"Ula lubiła się opalać. Słońce wynaleziono przed wojna, brazowa skóra znaczyła zdrowie. Higiena, przede wszystkim higiena. Ula lubiła się opalać w Międzyzdrojach, nie potrzebowała do tego towarzystwa. Męzczyźni byli potrzebni dla kontrastu. żeby na ich tle piękniej świeciła posmarowana olejkiem skóra. żeby podziwiali odcień dekoltu widocznego w wycięciu perkalowej kreacji. żeby byli. Stefan nie ściagał na plazy koszuli. Nigdy nie pytała dlaczego. Moze miał zbyt delikatna skórę? Moze nie chciał pokazywać pociętych bliznami pleców. Siedział w koszu, wykupionym na cały dzień. Wieczorem przytulała się w tym koszu do niego, wkładajac mu rękę pod koszulę, dotykajac jego białego torsu. Opalona dłoń, wiedziała to, choć koszula była parawanem, wygladała na nim niczym hebanowa rzeźba. Ten kontrast, jeszcze jedna róznica i słony smak, wyczuwalny przy muśnięciu wargami policzka, były znakiem. Znakiem, ze sa sobie przeznaczeni. że nie oderwa się od siebie. Znakiem zdradliwym, fałszywym"