Tab Article

Eseje Wojciecha Nowickiego dotycza uniwersalnego narzędzia, fotografii, która - bywa - zawodzi albo z upływem czasu zmienia znaczenie, lecz przez to staje się bardziej dotkliwa. Jednak nie o samych obrazach tu mowa, ale i o bohaterach zdjęć, tych znanych i tych bezimiennych, a takze o autorach, artystach, rzemieślnikach, dokumentalistach. To swoista kontynuacja Dna oka. Esejów o fotografii, tym razem skupiona na portrecie: w jej centrum jest człowiek, obnazony, odbity w lustrze, wydany na pastwę spojrzenia.

Dlaczego gdy patrzymy na ludzi na starych fotografiach, przejmuje nas jedna myśl - oni wszyscy juz nie zyja. Skad siła tych niepozornych papierowych odbitek? Światło? Czułość? Moze ta ksiazka pozwoli nam to zrozumieć. Wojciech Nowicki jak nikt potrafi patrzeć na fotografie. Maria Poprzęcka

Nikt inny tak nie umie - patrzeć na zdjęcia i czytać z nich jak z ksiazek. Nikt inny nie ma tez w sobie tyle cierpliwości do nich i tyle niecierpliwości w odkrywaniu kolejnych, ukrytych w nich historii. Myślę sobie, ze bycie Wojciechem Nowickim jest na pewno pasjonujace, ale i wyczerpujace. Widzieć tak szczegółowo, w takim mikroskopijnym zblizeniu, a jednocześnie ogarniać wzrokiem cały horyzont - to nie moze być łatwe. Ale dla nas to dobrze. I martwi tylko jedno. Pisarstwo Nowickiego będzie mozliwe jedynie tak długo, jak długo istnieć będa papierowe odbitki. Gdy zniknie ostatnia, nastana smutne czasy - zarówno dla fotografii, jak i dla literatury. Być moze dlatego ksiazkę tę czyta się tak zachłannie. Filip Springer