Tab Article

Tuz po upadku rezimu Czerwonych Khmerów, na poczatku 1979 roku, Zbigniew Domarańczyk przekracza granicę zamkniętej od czterech lat, umęczonej i straumatyzowanej Kambodzy. To nie sławny na cały świat włoski reporter Tiziano Terzani wjechał wtedy pierwszy do Kambodzy - jak sam twierdził. To był nasz Domarańczyk. Nowe władze wydaja mu wizę wjazdowa nr 1. Polski operator kamery oraz dźwiękowiec dostaja wizy nr 2 i 3.

Rezim Czerwonych Khmerów dokonał jednego z największych ludobójstw w nowozytnej historii świata. Autor ksiazki rozmawia z ocalałymi i sam siebie pyta, jak to się mogło stać. Docieka dlaczego zabijano z tak niebywałym okrucieństwem. To pytanie nie daje mu spokoju. Buty. Dziesiatki, setki, tysiace butów. Duzych i małych. Męskich i damskich. Eleganckich skórzanych trzewików i zdartych łapci z bambusowego łyka. Dlaczego niezdjęcie butów z nóg uznane zostało za jedno z najcięzszych przestępstw, karane natychmiast wykonywanym wyrokiem śmierci?.

Kampucza, godzina zero to przede wszystkim relacja z "wyzerowanego" kraju, stawiajacego pierwsze kroki po ustaniu czteroletniego terroru i wymordowaniu jednej piatej obywateli. Trudno nie dostrzec analogii między wiejskimi komunami a nazistowskimi, sowieckimi albo północnokoreańskimi obozami zagłady.
Reportaz Domarańczyka jest opowieścia o powtarzalności zła.