Tab Article

Wyprawa aleksandryjska króla Cypru Piotra I z Lusignan, podjęta przez niego w 1365 roku i poprzedzona kilkuletnimi przygotowaniami, jest przez historyków zaliczana do późnych wypraw krzyzowych, które, podobnie jak zdobycie Smyrny, bałkańska ekspedycja księcia Sabaudii Amadeusza VI, oblęzenie Al-Mahdiji czy Nicopolis, odbyły się juz po upadku Królestwa Jerozolimskiego. Wyprawa aleksandryjska jest puenta kilkunastoletniej dominacji Cypryjczyków we wschodniej części Morza Śródziemnego. Po upadku Królestwa Jerozolimskiego w 1291 roku, Cypr, obok słabnacej z roku na rok maleńkiej Armenii Cylicyjskiej, przejał rolę najdalej wysuniętego bastionu chrześcijaństwa na Wschodzie. Piotr I z Lusignan (1359-1369) stał się nie tylko najbardziej znanym i wyrazistym członkiem swojej dynastii, ale takze jedna z bardziej spektakularnych postaci późnego średniowiecza. Jego starania doprowadziły do wyprawy krzyzowej, zwanej aleksandryjska, dzięki której w październiku 1365 roku został zdobyty egipski port i miasto Aleksandria.