Tab Article

"Zmarnowałem dzieciństwo i młodość. Nie słuchałem Stonesów ani Depeche Mode. Moimi rockmanami byli graficy". Do domu architekta, Piotra Wichy, nie maja wstępu kapcie, pufy ani meblościanki. Po podłodze stukaja drewniaki, zdobyte cudem odrzuty z eksportu. Plakaty Świerzego, klocki Lego, deska kreślarska ojca i rubryka "Wybraliśmy dla Ciebie" w piśmie "Ty i Ja" to pilnie strzezone przyczółki w wojnie z peerelowska brzydota. Potem syn architekta zostaje projektantem. W kraju zmienia się system. Wróg jednak pozostaje ten sam, jest tylko bardziej krzykliwy. "Nasze logoski sa za małe!" - denerwuja się klienci. W mediach emocje wypieraja fakty, a rozmowy o kolorach wciaz przyprawiaja grafików o zawał serca. "Zakochaj się w designie" - zachęcaja ekrany w warszawskich tramwajach. Starannie zaprojektowane wnętrza dyscyplinuja gości skuteczniej niz ochrona przy wejściu. Ktoś kiedyś mówił, ze design miał zmieniać świat na lepsze? Te krótkie, finezyjne teksty sa jak obrazki z kalejdoskopu - przeglada się w nich estetyczne oblicze Polski ostatnich czterdziestu lat. Łacza je poczucie humoru, erudycja i literacki talent autora. Marcin Wicha pokazuje, ze design nie jest tak niewinny, jak by się mogło zdawać. Ale ze choć w projektowaniu zdarzaja się groteskowe sytuacje, nie przestaje ono być fantastycznym zajęciem.

Jak przestałem kochać design - wybrana recenzja: